Այս պատմվածքը սովորեցնում է, որ պետք է պայքարես վախիդ դեմ, այլ ոչ թե կերակրես վախիդ։Եթե չպայքարես վախդ կկործանի քեզ։
Պատերազմից առաջ զիվորները խրոխտ երգեր էին լսում, որ մարտական տրամադրությամբ գնայն պատերազմի,իսկ պատերազմից հետո լսում էին տխուր երգեր, քանի որ ինչքան էլ հաղթեին մեկ է, իրենց ընկերների կորուստն էին զգալու։
Երբեք չես կարող ասել, թե երբ վերջին անգամ կգրկես մորտ,թե երբ վերջին անգամ կտեսնես ընկերներիտ, թե երբ կլինի քո վերջին բարևը։Այս պատմվածքում ճագարները մարդիկ էին։Չես կարող գուշակել, թե օրերից մի օր ում լարած թակարդը կնկնես։
Այս մարդը թողեց և հեռացավ իրեն թանկ մարդկանց։Նա անգամ նրանց մասին չմտածեց։ Բայց հետո երբ զղջաց արդեն ուշ էրև ոչինչ չէր կարող հետ բերել։
